به گزارش مسترتشخیص، تولید وانت زامیاد برای اولین بار توسط شرکت ژاپنی نیسان و با نام جونیور در سال 1970 آغاز شد. شرکت زامیاد این خودرو را در سال 1349 وارد ایران کرد و در تمام این سال‌ها با انجام تغییرات اندک توانست آن را روی خط تولید نگه دارد.
این اولین باری نیست که موضوع توقف تولید وانت زامیاد مطرح می‌شود. این موضوع از سال 1395 همواره مطرح بود و حتی در سال 1400 خبر توقف خط تولید آن از زبان مدیرعامل گروه خودروسازی سایپا عنوان شد؛ اما سرانجام نیسان آبی معروف چه خواهد بود؟
توقف تولید وانت زامیاد، رویای دست نیافتنی!
پس از سال‌ها کش و قوس در مورد توقف تولید نیسان وانت 53 ساله، روز گذشته محمدمهدی برادران، معاون وزیر صمت آب پاکی روی دست همه ریخت و اعلام کرد که تولید این خودرو متوقف نمی‌شود.
وی در مصاحبه خود با صداوسیما گفت: در حال حاضر بیش از یک میلیون نفر در کشور با اتکا به این محصول امرار معاش می‌کنند و هیچ توجیهی ندارد چنین محصولی که بیش از 90 درصد قطعات آن داخلی‌سازی شده، توقف تولید شود. با سخت‌گیری در مورد استاندارد این خودرو، به ناچار مجبور به جایگزینی آن با محصولاتی خواهیم بود که حداقل دو الی سه برابر قیمت بالاتری نسبت به نیسان وانت دارند.
بنابراین درحال حاضر هدف اصلی این است که با انجام تغییرات جزئی، وانت 53 ساله را قادر به دریافت حداقل استاندارد لازم کنند. البته این اتفاق بار دیگر در چند سال گذشته برای ارتقاء استاندارد آلایندگی وانت زامیاد به سطح یورو پنج انجام گرفت و اکنون، احتمالاً شاهد نیسان وانت با آپشن کنترل پایداری، سنسور فشار باد تایرها و دی‌لایت خواهیم بود.
نتیجه مدیریت انحصاری، 53 سال تولید یک خودرو
واقعیت ماجرا این است که ممنوعیت واردات خودرو در ایران، تنها مختص سال 1397 تا 1402 نبوده و این امر چندین بار در گذشته توسط دولت‌های مختلف با بهانه‌هایی همچون حمایت از تولید داخلی انجام گرفته است. حال می‌توان نتیجه چندین سال ممنوعیت واردات و تولید انحصاری خودرو را درک کرد. در اینکه انحصار در هر صنعتی موجب عقب‌ماندگی و افول آن صنعت می‌شود، هیچ شکی نیست؛ اما چرا مسئولان هر بار در دام ممنوعیت واردات گرفتار می‌شوند، جای سوال دارد.
البته آن نسخه از نیسان وانتی که در سال 1349 آغاز به تولید شد، تفاوت‌هایی با نسخه فعلی دارد. برای مثال تا سال 1385، پیشرانه این خودرو از نوع کاربراتوری بود و پس از آن با انجام تغییراتی روی پیشرانه، ارتقاء یافت و به انژکتور تبدیل شد؛ اما چنین تغییراتی هم نمی‌تواند تولید یک خودرو را در بیش از 5 دهه توجیه کند.
خودروهای قدیمی به دلیل طراحی از رده خارج پیشرانه، بدنه و شاسی، ضعف‌های چشم‌گیری از لحاظ ایمنی، زیبایی و آلایندگی دارند. یکی از عوامل آلودگی هوا که در حال حاضر کلان‌شهرهای ایران با آن دست و پنجه نرم می‌کنند، تولید و تردد خودروهای فرسوده و قدیمی در خیابان‌ها است.
از سوی دیگر دولت‌مردان از چند ماه گذشته در حال انجام تبلیغات گسترده برای خودروهای تمام الکتریک هستند تا شاید از این طریق، مصرف بنزین را کنترل کنند؛ اما غافل از اینکه مصرف بنزین همین نیسان زامیاد در نسخه بنزینی به 13 لیتر در هر 100 کیلومتر می‌رسد! جالب اینکه چنین مصرف بنزینی در حالت ایده‌آل و بدون احتساب بار محاسبه می‌شود و در صورتی که وزن خودرو بالا رود، احتمالاً مصرف خودرو به بیش از 15 لیتر می‌رسد.
بنابراین وزیر صمت چگونه می‌خواهد با تولید محصولات از رده خارج و پرمصرف داخلی، جلوی مصرف بنزین را بگیرد؟
منبع: تجارت نیوز
دیدگاه خود را بنویسید