دیفرانسیل یک قطعه مکانیکی است که نیروی موتور را به چرخ‌های محرک خودرو منتقل کرده و به هر کدام از چرخ‌های محور محرک خودرو اجازه می‌دهد تا در صورت نیاز با دور متفاوتی نسبت به سایر چرخ‌ها به چرخش درآید.

تمامی خودروهایی که تاکنون تولید شده‌اند با توجه به نیاز بازار و هدف سازنده خود، از محورهای محرک متفاوتی برخوردار هستند؛ برخی از آن‌ها به صورت دیفرانسیل عقب (RWD)، برخی دیگر از نوع دیفرانسیل جلو (FWD) یا حتی بعضی به صورت چهار چرخ محرک (AWD/4WD) هستند.

خودروهای دیفرانسیل جلو از عمومیت بیشتری برخوردار بوده و در یک مقیاس کلی نسبت به انواع دیفرانسیل عقب حجم تولید بیشتری را در کارخانه‌های خودروسازی سراسر دنیا به خود اختصاص داده‌اند؛ حتی هزینه تولید آن‌ها نیز نسبت به ماشین‌های دیفرانسیل عقب بسیار کمتر است، اما خودروهای دیفرانسیل عقب نیز از مزایای فراوانی برخوردار هستند و طرفداران بسیاری دارند.

در خودروهای دیفرانسیل جلو مجموعه پیشرانه، گیربکس، دیفرانسیل و چرخ‌های محرک کاملا در بخش جلویی خودرو قرار دارند، اما در خودروهای دیفرانسیل عقب، نیروی موتور بواسطه محور انتقال نیرو (میل گاردان) به چرخ‌های عقب منتقل می‌شود و در واقع با اینکه در اغلب موارد موتور و گیربکس در قسمت جلویی خودرو قرار دارند، اما چرخ‌های محرک به همراه دیفرانسیل به بخش عقب خودرو انتقال داده شده‌اند.

مزایای خودرو های دیفرانسیل جلو، خودروهای دیفرانسیل جلو به طور کلی سبک‌تر هستند و بیشتر میزان وزن آن‌ها روی چرخ‌های جلو قرار گرفته است. نتیجه، یک بالانس خوب برای خودرو و چسبندگی بهتر روی زمین است. این ترکیب همچنین مزایای زیادی برای سیستم ترمز خودرو دارد.

مصرف سوخت کم‌تر یکی دیگر از مزایای اصلی برای خودروهایی با این نوع سیستم انتقال قدرت محسوب می‌شود. در حالی که چسبندگی و کشش بالا روی زمین موجب می‌شود بدون توجه به اندازه موتور، راندمان سوخت خودرو بالاتر برود، استفاده از موتورهای کوچک‌تر سبب کاهش مصرف سوخت خودرو شده و وزن کلی کم‌تر خودرو، در این بخش اوضاع را بسیار بهتر هم می‌کند.

کشش و چسبندگی چرخ‌های عقب، زمانی که نیرویی به زمین منتقل نمی‌کنند بسیار بهتر می‌شود. سر پیچ‌ها، فشار زیادی روی خودرو وارد می‌شود و در نتیجه، چرخ‌های عقب برای حفظ چسبندگی خودرو روی زمین، تلاش زیاد می‌کنند. زمانی که چرخ‌های عقب نتوانند در حفظ چسبندگی موفق عمل کنند، بیش فرمانی اتفاق می افتد. (بیش فرمانی زمانی اتفاق می افتد که چرخ‌های عقب دچار لغزش شده و چسبندگی خود را از دست می‌دهند، این موضوع می‌تواند منجر به از دست دادن کنترل خودرو توسط راننده شود.)

عدم وجود قطعات مختلف سیستم انتقال قدرت که فضای زیادی را زیر خودرو اشغال می‌کنند. در نتیجه فضای سرنشین و همچنین بار در این خودروها بیشتر است.

در مقایسه با دیگر انواع سیستم‌های انتقال قدرت، در خودروهای دیفرانسیل جلو هندلینگ خودرو قابل پیش بینی تر بوده و مانند دیگر خودروها، کم‌تر تهاجمی می‌باشد. این مورد برای رانندگان تازه کار یا کسانی که محتاطانه رانندگی می‌کنند می‌تواند بسیار خوب باشد.

معایب خودرو های دیفرانسیل جلو، در خودروهای دیفرانسیل جلو، چرخ‌های جلوی خودرو وظایف زیادی روی دوش خود دارند. آن‌ها وظیفه تغییر جهت و فرمان خودرو، بخش اعظم ترمزگیری و همچنین انتقال نیرو از موتور به زمین را بر عهده دارند. این موضوع می‌تواند مشکلات چسبندگی و کشش و موردی به نام کم فرمانی ایجاد کند. (کم فرمانی زمانی رخ می‌دهد که چرخ‌های جلو دچار لغزش می‌شوند و خودرو به سمت بیرون پیچ دریفت می‌کند.)

چرخ‌های چلو می‌توانند تا میزان مشخصی نیرو را تحمل کنند و اگر بیش از حد تحت فشار قرار بگیرند، ممکن است نتواند سر پیچ عملکرد خوبی از خود نشان دهند. در حالی که همه علاقه زیادی به خودروهای سریع و قدرتمند دارند، نیروی بیش از حد می‌تواند موجب لغزش چرخ‌های جلو شود. این اتفاق می‌تواند یک جاده آسفالت را مانند یک جاده یخی برای خودرو بکند.

مزایای خودرو های  دیفرانسیل عقب، از آن جایی که چرخ‌های جلو وظیفه انتقال نیرو به زمین ندارند و در نتیجه چرخ‌ها دچار لغزش نمی‌شوند، هندلینگ این خودروها بسیار دقیق است. وزن کم‌تر در جلو در کنار عدم انتقال نیرو توسط چرخ‌های جلو بدین معنی است که تقریباً هیچ شانسی برای وقوع کم فرمانی در این خودروها وجود ندارد. یک ترکیب طراحی ساده که در صورت خرابی، عیب یابی و تعمیر آن را بسیار آسان می‌کند. از آن جایی که کل سیستم انتقال قدرت به صورت یک خط از جلو به عقب کشیده شده، به عنوان مثال پیدا کردن محل یک صدا می‌تواند بسیار راحت‌تر باشد.

معایب در خودرو‌های دیفرانسیل عقب‌،در خودرو‌های دیفرانسیل عقب، وزن به طور مساوی‌تری در عقب و جلو نسبت به خودرو‌های دیفرانسیل جلو تقسیم شده است که این کاهش وزن روی محور محرک نسبت به نمونه‌های دیفرانسیل جلو، منجر به بروز پدیده بکسوات شدید و بیش‌فرمانی (‌خارج‌شدن انتهای خودرو به سمت بیرون پیچ در چرخش‌های سریع‌) می‌شود که این اتفاق باعث شده است تا امروزه سیستم کنترل کشش به طور استاندارد‌ روی اکثر خودرو‌های دیفرانسیل عقب، نصب شود. این وضعیت در هنگام عبور از مسیر‌های لغزنده بسیار بیشتر خواهد شد و خارج شدن انتهای خودرو از کنترل راننده در زمین‌های خیس و یخ‌زده بسیار رخ می‌دهد که بروز چنین حالتی در وانت‌بار‌ها به خاطر وزن کمتر‌ روی محور عقب، بسیار بیشتر است.

در خودرو‌های محور محرک عقب، انتقال نیرو از موتور و گیربکس به چرخ‌های عقب در حالتی که پیشرانه در جلو خودرو باشد، از طریق میل گاردان انجام می‌شود که عبور این قطعه از زیر اتاق منجر به قرار دادن تونل گاردان در زیر اتاق و در نتیجه کاهش فضای کابین می‌شود.

این کاهش فضا حتی در خودرو‌های موتور عقب که گاردانی در زیر اتاق ندارند، بیشتر خواهد بود تا جایی که این حالت قرارگیری موتور برای خودرو‌های دونفره اسپرت استفاده می‌شود.

وجود همین قطعات اضافی برای انتقال قدرت منجر به افزایش وزن خودرو می‌شود و از طرفی قطعاتی مثل گاردان و دیفرانسیل‌ها نیز نیاز به مراقبت و نگهداری خاص خود را دارند تا به مرور زمان دچار مشکلاتی نشوند.